"Wij zijn maar speelgoedmannetjes, speelgoedmannetjes en meer niet, helaas
Gewoon maar speelgoedmannetjes, en we zijn hier nu de baas”
Deze tentoonstelling werd samengesteld op het ritme van het lied 'Speelgoedmannetje' van Drs. P.
Wat de academie zo bijzonder maakt om te exposeren is dat er zowel zeer oude als zeer jonge studenten passeren.
Deze lange blokfluit, stroboscoop, zandfilm, buste, slang met eieren, sprekende orkestgongs, dia’s, luisterstation, driehoeken, prints en speelgoedmannetjes zijn speciaal voor beide groepen bedoeld.
Floris Vanhoof (1982) combineert zelfgemaakte elektronische circuits en vergeten projectietechnologieën voor installaties, expanded cinema performances en muziekuitgaven. Door het ene medium naar het andere te vertalen, onderzoekt hij hoe onze perceptie opereert, en welke nieuwe perspectieven ontstaan.
Vanhoof is geïnteresseerd in de hybride vorm van muziek, kunst en cinema.Projecties met 16mm film en klanken uit een modulaire synthesizer staan centraal in zijn werk.
Vanuit dit modulaire muziekinstrument, waarbij kabeltjes elektronische klankmodules met elkaar verbinden, groeide de overtuiging dat alle mogelijke instrumenten en ideeën op elkaar aangesloten kunnen worden. Hij maakt eigen vertalingen van geluid naar beeld en omgekeerd, door het ene medium aan te sluiten op een ander -niet altijd compatibel- medium.
Uit inspiratiebronnen als structurele film en vroege elektronische muziek ontstaan installaties, expanded cinema performances en muziek uitgaven. Hij maakt zijn instrumenten en installaties zelf, als laboratorium modellen om het grensgebied tussen beeld, licht en klank te verkennen.
Als media-archeoloog, confronteert hij de digitaal verwende bezoeker met flikkerende 16 mm-films en dia-installaties, formaten die gedoemd zijn te verdwijnen.Hij kiest doelbewust voor analoge technologie vanwege de grotere inzichtelijkheid van het werkproces en het rijke dynamische bereik.
Los van nostalgie wil hij, met wat vroeger als hightech werd beschouwd, onze kijkpatronen in vraag stellen.
Installaties werden vertoond bij STUK, Leuven, Kunsthal Rotterdam, Audio Foundation Auckland New-Zealand, CIAP, Hasselt, Ambika P3 Londen, LLS387 Antwerpen, SMAK Gent, Castlefield gallery Manchester, Vooruit Gent, Netwerk Aalst, Bozar Brussel, Filmfestival Gent, Beursschouwburg Brussel, De Centrale Brussel, FOMU Antwerpen, Donaufestival Krems, De Warande Turnhout.
Performances vonden plaats in ISSUE Project Room New York, Aural Mexico City, Meakusma Eupen, Permeke Bibliotheek Antwerpen, UH Boedapest, Hangar Bicocca Milaan, Centre d'art contemporain Dijon, ZKM Zentrum für Kunst und Medientechnologie Karlsruhe, Internationaal Filmfestival Rotterdam, Flagey Brussel, Café OTO Londen, Extracity Antwerpen, Witte de With Rotterdam, Kaskcinema Gent, International Mystery Los Angeles, The Wulf Los Angeles, Ancienne Belgique Brussel, Museum van Elsene, KMSKA Antwerpen, Gallery Sofie Van De Velde Antwerpen, De Nor Middelheimmuseum Antwerpen, Les Urbaines Lausanne, Xing Live Arts Week Bologna, Electrónica en Abril Madrid, Lal Lal Lal Tampere en Helsinki.
In 2015 ontving hij de publieksprijs van de Young Belgian Art Prize, in 2023 kreeg hij een eervolle vermelding op bij Prix Ars Electronica.
Zijn laatste elpee werd op Klara gespeeld. De installatie "Bug Sounds / Vinyl Canyon" kreeg prima reviews in H ART magazine en De Morgen en werd uitgenodigd op Bruits Blancs in Parijs en het Donaufestival in Krems. Muziektijdschrift The Wire schreef over zijn laatste CD uitgave Talking Gongs. In 2018 werd solotentoonstelling "De Vloeibare Computer" aangekondigd in De Standaard en De Morgen. Deze expo kreeg een uitgebreide bespreking in H ART magazine. Werken uit deze tentoonstelling waren later te zien in Zwarte Zaal van KASK in Gent, STUK in Leuven, Design Biënnale in Kortrijk en Klankenbos in Neerpelt.
