maandag 26 mei 2008

SPEECH JEF MOUTON BIJ Z'N AFSCHEIDSPROJECT KUBUS

Op mijn beurt, welkom iedereen,

Voor enkelen onder jullie is dit het eerste project en misschien zelfs de eerste tentoonstelling van een eigen werk, voor een aantal onder jullie is dit het zoveelste project en voor mij is dit het laatste. Daarom neem ik, voor 1 keer en tegen mijn gewoonte in, het woord.

Tijdens de 33 jaar dat ik in het deeltijds kunstonderwijs les heb gegeven heb ik veel zien gebeuren. Er is niks verbeterd, er is niks verslecht, alles is alleen maar veranderd. En zo hoeft het ook. Onderwijs en zeker kunstonderwijs moet voortdurend in beweging zijn. Teren op ooit geboekte successen is voor ons zoniet achteruitgaan dan toch op zijn minst ter plaatse trappelen. Er zijn natuurlijk tendenzen waar ik het niet zo op begrepen heb, tendenzen die zich niet bezighouden met de kern van de zaak en vooral vertragend werken, en alhoewel traagzaamheid in het onderwijs moet gekoesterd worden omdat net deze eigenschap iets te maken heeft met diepgang, werkt ze hier op de meest verkeerde manier. Er worden de leraars veel taken opgelegd ontstaan in het brein van bureaucraten, en waar het echt op aan komt wordt gemakkelijk naar het tweede plan geschoven. Als een academie, in de meest oorspronkelijke betekenis van het woord, een ontmoetingsplaats is voor geesten met verschillende karakters en komende uit verschillende tradities, dan zijn er veel boeiender dingen te doen.....eerder dan kritiek te geven probeer ik alternatieven aan te reiken. Kunstonderwijs is een individueel onderwijs, de persoonlijkheid van ieder student dient geëxploreerd te worden. Een leraar in het kunstonderwijs spreekt alleen maar over de dingen die hij zelf door en door kent. Wat wil zeggen dat hij naturlijk in de loop der jaren over meer moet kunnen spreken dan hetgeen hij zelf geleerd heeft tijdens zijn studieperiode. Hoe kan hij dat beter doen dan zelf in zijn eigen atelier bezig te zijn, is de eigen arbeid niet de ultieme lesvoorbereiding?

In de academie is het atelier beeldhouwen zonder enige twijfel de plaats waar ik me het meest heb thuisgevoeld. Op het veld, tussen mijn studenten. Tussen haakjes; daarom heb ik ook de vrijheid genomen om deel te nemen aan deze manifestatie. We hebben veel plezier gemaakt in de zin van jolijt, of laat ik het anders formuleren: het nuttige aan het aangename parend. Onze pannenkoekenbak tijdens de laatste dag van het DKO. Onze jaarlijkse piekniek op het eind van het schooljaar. Ons memorabele kerstfeestjes. waar op uitzondering van een os en ezel een totale kerstsfeer heerste. Onze klasuitstappen/studiereizen die meestal eindigden in een boeiend gesprek voorzien van de nodige nattigheid....maar het meeste plezier, de echte genoegdoening, is de gevoerde dialoog over sculptuur. Met gelijkgestemden de complexe wereld van sculptuur verkennen. Een zorgvuldig samengesteld programma om de fundamentele aspecten van de derde dimentie te ontdekken tot het spreken van een eigen taal. Ernstige gesprekken over projecten, verkennen van een aantal opties, het steeds in vraag stellen van meerdere mogelijkheden, alles binnenste buiten, achterste voor en ondersteboven keren. Gepassionneerd en met nerveus bewegende pupilen de wereld observeren en vertalen in sculptuur.

Deze tentoonstelling bestaat uit drie delen.

Het eerste deel door één van de studenten “het gevoel voor kubus”genoemd zijn studies, ontwerpen, al of niet uitgevoerd, en ook oefeningen die in de loop der jaren zijn blijven staan in het atelier en nu opnieuw een plaatsje hebben gevonden.

Over het project zelf “kubus” hoef ik niks meer te vertellen dat heeft mijn collega filip reeds zeer deskundig gedaan. Als er al iets aan toe te voegen is, dan een woord van dank aan alle deelnemende studenten en oud-studenten. Het heeft mij verrast en ik ben vereerd door hun talrijke aanwezigheid.

En dan is er ook nog het resultaat van onze lessen kunstgeschiedenis in de specialisatie. Het woord zegt het zelf, wij hebben ons dit schooljaar gespecialiseerd en verdiept in een bijzonder interessant gegeven, nl het ideale atelier of werkplaats voor een beeldhouwklas.
We zijn op zoek gegaan naar afbeeldingen van professionele beeldhouwateliers. We hebben teksten gelezen en ontleed over ateliers, teksten geschreven door kunstenaars, kunstcritici, en filosofen. Wij hebben onze vergaarde kennis bijeen gebracht en ontwerpen gemaakt voor dit ideale atelier. Er zijn schetsen, tekeningen en plannen waar je de evolutie van onze dialoog en discussie kan volgen. De kers op de taart is de prachtige maquette die we hier voorstellen en om onze hoop uit te drukken dat dit utopisch plan ooit realiteit wordt vraag ik aan de burgemeester om de goedheid te hebben het doek weg te nemen zodat we kunnen genieten van een kleinood dat misschien ooit zal passen in een groter geheel.
Dank u



Jef Mouton