DE ULTIEME PERFORMANCE: STERVEN VOOR DE KUNST?!

De Duitse kunstenaar Gregor Schneider (1969) wil een stervende mens tentoonstellen. Over die 'ultieme performance' zegt de kunstenaar: 'Het is mijn bedoeling om de schoonheid van de dood te tonen.'

Schneider klinkt in een interview in het vakblad The Art Newspaper zeer vastberaden. 'Ik wil een mens tonen die een natuurlijke dood sterft of net gestorven is', zegt hij. 'Ik ben er zeker van dat we mensen zullen vinden die aan dit project willen meewerken.

'De man, die als een even belangrijke als bizarre kunstenaar bekendstaat, zal bij het uitwerken van zijn project naar eigen zeggen hulp krijgen van Roswitha Vandieken, een dokter in de pathologie uit Düsseldorf. De arts zal hem bijstaan bij het zoeken naar terminaal zieke vrijwilligers die er geen been in zien om in de publieke ruimte en in naam van de kunst te sterven.

Schneider wil zijn kunstwerk tonen in het Haus Langemuseum in Krefeld, Duitsland, dat al eerder werk van hem exposeerde. Als het museum de macabere performance niet toestaat, wil hij zijn sterfact tonen in een studio in zijn geboortestad Rheydt. In het werk van Schneider is onbehagen en dood een vaak terugkerend thema. Zo stelde de kunstenaar zichzelf al eens tentoon in een museum terwijl hij de dood voorwendde.

Gregor Schneider is in de wereld van de hedendaagse kunst zeker geen onbekende. In 2001 won hij met een labyrintisch gebouw van smalle gangen en kamers de Gouden Leeuw op de Biënnale van Venetië. In 2005 werd een voorstel van hem voor diezelfde Biënnale om politieke redenen geweigerd. Schneider had voorgesteld om op het bekende San Marcoplein in Venetië een zwarte kubus te plaatsen die sprekend om de Kaäba van Mekka geleek.

De kunstenaar stelde twee jaar geleden nog tentoon in ons land. In het Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle liet hij in 2006 een vleugel verbouwen, een ingreep die veel applaus kreeg van de kunstkritiek. Op dit ogenblik loopt van Schneider een expositie in La Maison Rouge in Parijs. De tentoonstelling bestaat uit een reeks kamers die, naarmate men verder in het kunstwerk doordringt, steeds kleiner en donkerder worden en uiteindelijk helemaal verduisterd zijn. Het publiek wordt gefilmd terwijl het zich een weg naar buiten zoekt.

Schneider ontvouwt zijn plannen om een stervende mens te exposeren op een ogenblik dat zijn collega-kunstenaar Guillermo Vargas Jiménez wereldwijd protest over zich heen krijgt omdat hij bij wijze van performance een hond had laten sterven in een kunstgalerie. De kunstenaar wilde op die manier naar eigen zeggen reflecteren op het lot van de straathonden in Costa Rica. Het idee doet ook denken aan Körperwelten van de Duitse anatoom Gunther von Hagens, al waren die 'werken' al dood.

(Jeroen De Preter in DeMorgen, 19/04/'08)